Nu dat Nederland in de ban is van de hamsterende WC-rolindividuen en menigeen zich afvraagt wie er wel en wie er niet besmet is zie ik vanuit mijn professie een aantal typologieën rondbanjeren. De typen zijn volledig overtuigd van hun aanname op wat de waarheid is en nemen klakkeloos, zonder enige vorm van kennis, de mening van anderen en schreeuwerige media over. Daarnaast ook de te nemen acties. “Ik” is belangrijker dan wij. In een overvolle supermarkt doen zij precies het tegenovergestelde van wat er door de instanties, die er over hebben nagedacht, is aangeraden. Oftewel hoe “wij” met ons allen deze crisis de kop kunnen bieden.
Crisis
Ondanks dat wij vrij nuchter zijn in het filteren van berichtgeving neem ik toch altijd de moeite zoveel mogelijk te lezen. Al is het om de reactie van anderen te begrijpen. Wat mij opvalt is dat de media regelmatig vergelijkingen maakt met eerdere gevallen, feitelijke waarheden. Alleen als deze niet in perspectief of context worden geplaatst en geen onderbouwingen hebben. Dan zijn ze stiekem niet te vergelijken met eerdere situaties. Dan wordt dit schijnstatistiek. Niet relevant dus.
Zo volgde eerder de week berichten over het aantal bedrijven dat werktijdverkorting aanvraagt. De kop boven de tekst verraadde al dat het om serieuze (5000) aantallen ging. Nu al 4x zoveel als tijdens de laatste crisis. Helaas hield daar ook gelijk de uitleg op want waarom zou je dit ontkrachten en in perspectief plaatsen als je dan de kans loopt dat de vluchtige lezer afhaakt.
Waar in de crisis geleidelijk over een langere periode bedrijven werden geraakt door een krimpende markt zijn er nu tijdens deze crisis hele branches die bij een besluit direct geraakt worden. Ik noem enkele voorbeelden: het sluiten van alles in de culturele sector, het afgelasten van alle grootschalige en kleine evenementen vanaf 100 bezoekers, het sluiten van grenzen waardoor reizen beperkt wordt, etc. Dit treft ook direct, en niet zoals de eerdere financiële crisis in 2008, de rest van de keten. Toen in 2008 en 2009 bedrijven failliet gingen had dit een indirect effect op de keten aan leveranciers. Die kregen tegenvallers te verwerken maar vielen niet in een klap stil. Nu gebeurd dat wel.
Neem als voorbeeld een vakbeurs. De beurs wordt gecanceld; de standhouders raken hun podium kwijt en bezoekers missen hun inspiratie. Maar de keten die het evenement mogelijk maakt wordt financieel hard geraakt, direct. Dit betreft al snel 10 afzonderlijke bedrijven; de organisatie, communicatie partij, leverancier van hostessen, de catering, de stand bouwers, de eigenaar van de locatie, de leverancier van licht en geluid, inrichting, etc. Een hele keten die de dupe is van een afzegging. En hoe de contracten ook in elkaar steken. Iedereen verliest, ongeacht. Had je dat niet aan zien komen? Nee, deze keer niet.
FOMO
Terug naar het WC papier incident van deze week: Fear of missing out. Was iedereen bang dat hij mis zou grijpen? Ik ben bang van niet. Maar toch gebeurde het. En dat gaf wel aanleiding om onze eigen angst voor de huidige situatie een plekje te geven en daarbij te kunnen lachen. Helder van de ernst van onze situatie. Ik ben bang dat dit toch een ‘knijp in je arm’ moment is.
Wij is belangrijker dan ik
Juist nu is het ons belangrijker dan iets dat wij vinden onszelf overstijgt. Alleen samen overwinnen wij op korte termijn een uitdaging waarvan wij eerder niet wisten dat die kon bestaan. In films en fictieve boeken misschien. Maar dat was voor amusement om het te lezen. Nu is het werkelijkheid.
Ik ben oprecht bang voor wat er gaat gebeuren toch heb ik vertrouwen in ons. Wij samen doen weer waar wij voorheen niet toe in staat waren. Alleen dan kunnen wij achteraf zeggen dat het wel mogelijk is. Veel succes met de onzekerheid om zekerheid te bouwen!